KunstThijs: Guy Van Bossche et al in CC Mechelen

Guy Van Bossche, Interrupting her Siesta, 2006, olie op doek

Gewoon een paar dingen weglaten.

Op de expo van Guy Van Bossche in het CC van Mechelen lijkt weglaten de truc bij uitstek om tot een goed schilderij te komen. Het heeft hetzelfde effect als witruimte bij een goed grafisch ontwerp: het zorgt voor focus, het onderwerp komt beter tot zijn recht. Nog beter, want door te werken met ten eerste een stilstaand i.p.v. een bewegend beeld en ten tweede door het beeld te kadreren kom je al een heel eind. Puur witruimte in een schilderij zou echter wat saai zijn, dus er moet wel leven zitten in die grote vlakken: het mag er plastisch uitzien. Olieverf leent zich daar bij uitstek voor, als je het dun opbrengt zie je de borstelstreken en schemert de ondergrond door. Van Bossche is niet de enige die daarin bedreven is, Tuymans kan dat ook erg goed (met van die korte aarzelende veegjes) en verder moet ik denken aan het werk van Jan Van Riet en misschien ook wel dat van Jan Van Imschoot (hoewel die een ietwat barokker beeldvulling heeft). Leuk is dat op deze expo Van Bossche collega's mocht uitnodigen die hij apprecieert of die hem rechtstreeks of onrechtstreeks inspireren. Er is dus één zaal met werk van hem (weliswaar de grootste) en de andere zalen tonen werk van o.a. Rinus Van de Velde, Luc Tuymans, Walter Swennen, Niels Donckers, Koen Van Den Broek. Van Van de Velde zijn een paar oudere werken te zien, minder groot en minder druk dan zijn huidig werk. Ook bij hem staat weglating centraal, maar dan weglating van kleur. Bij Tuymans is er meer kleur maar dat is niet zo te zien in het atypische werk dat hier wordt getoond (wit krijt op zwart papier). Ook Swennen heeft weglating tot kunst verheven: hij beperkt zich tot een woord of een machineonderdeel ("slecht" geschilderd alsof hij ook de ganse kunstgeschiedenis poogt weg te laten). Koen Van Den Broek is er zelfs in geslaagd om enkel met abstracties van wegmarkering tot prachtige schilderijen te komen. En ook Donckers illustreert mooi dat reductie tot schoonheid leidt: een beeldvullende haag, een reflectie op een kader kan genoeg zijn (of is zoals we hier argumenteren juist een voorwaarde) om tot een intrigerend beeld te komen. Zelf bereikt Van Den Bossche dit door kleurreductie (bv. door alles in het grijs te schilderen of onder te dompelen in beige licht), door eenvoud in de compositie (bv. enkel wat kisten in een hangar of personen in een vaag afgelijnde ruimte). De werken waarin één of meerdere personages verwikkeld zijn in ongedefinieerde activiteiten (zie ook het eerder werk van Borremans) blijven mij het meeste boeien. Twee mannelijke personages die een vrouwelijke figuur op de grond in bedwang houden, een man die een trap krijgt van een vrouw met hakken, een clownesk figuur die iets onduidelijk doet met een ballon, een naakte vrouw met rode muts in een absurde evenwichtsoefening: typisch Van Bossche vind ik dat. De inhoud mag je zelf invullen: ook daarvoor is genoeg witruimte gelaten. De foto's hieronder tonen eerst het werk van de andere kunstenaars en daarna die van Van Bossche. Om te eindigen met zaalzichten van diens werk: de ophanging is een kunstwerk op zich. Dat kan niet worden gezegd van de documentatie: er ontbreken een paar titels en jaartallen. Een cataloog was ook al niet te bespeuren (wegens het schrappen van de overheidssubsidie voor de expo) al zou daar naar verluid een mouw aan worden gepast.