KunstThijs: About Waves in Strombeek

Johannes Kahrs. 93'09, 1997

Is het schilderij beter dan de film?

Misschien wel, misschien niet. Maar het is zoals met appelen en de peren: je kan ze niet met elkaar vergelijken. "The medium is the message", dus een schilderij is iets totaal anders dan een film. Nochtans wordt een boek dat verfilmd is steevast vergeleken met de film. Of de musical met de film, of de tekening met de foto. Sowieso is "intermedialiteit" een interessant concept: hoe zou een schilderij van een video game eruit zien, wat geeft een filmstill op doek, kunnen we bewegende beelden schilderen? Allemaal interessante vragen waarop al tal van kunstenaars antwoorden hebben gefabriceerd. Een deel van die antwoorden krijgen we te zien in Strombeek, off all places. De kunstenaars zijn niet van de minste, er hangt zelfs werk van Gerhard Richter. Johannes Kahrs waagt zich aan een schilderij van een filmstill uit de klassieker Taxi Driver. Hij schildert een kantelmoment in de film en doet zo een poging om een belangrijke beperking van een schilderij te omzeilen, namelijk heit feit dat het in wezen een stilstaand beeld is. Angel Vergara gaat compleet anders te werk: hij plaatst plexiglas voor de TV volgt de bewegende beelden met zijn penseel. De figuratief onsamenhangende verftoetsen die dat proces oplevert vormen samen iets wat op een abstract schilderij lijkt. Marcel Berlanger dan: net als zoveel andere hedendaagse schilders ontleent hij de motieven voor zijn werk aan foto's. En net als bij zijn collega's (denk maar aan Tuymans of Richter) levert dat verrassend mooie resultaten op. Schilder de foto op groot formaat, pas één of ander filter toe en laat de verf of andere aspecten van het fabricageproces zien en lap: je krijgt vanzelf een indrukwekkend schilderij. Het filter dat Berlanger toepast is desaturatie: hij maakt monochrome schilderijen. Hij doet dat op doek gemaakt van glasvezel, waardoor licht door het doek kan schijnen. Het doek is bovendien grof geweven, waardoor je een soort pixelatie van het originele beeld krijgt. Een idee dat verder wordt doorgetrokken door het raster waarmee het beeld is uitvergroot te laten zien. Het lijkt misschien belachelijk om een foto na te schilderen, maar laten we toch maar eens appelen met peren vergelijken en concluderen dat het schilderij dikwijls beter is dan de foto. Op de expo mocht natuurlijk Anne-Mie Van Kerckhoven niet ontbreken. Zij koos lang geleden al voor een rechtstreekse aanval op andere media. Basis voor haar werk zijn klassieke dingen zoals tekeningen en collages, maar ze presenteert ze op doorschijnende film of achter plexiglas waardoor het lijkt alsof we naar een TV-scherm kijken. Of ze manipuleert en animeert ze op de computer om er videokunst van te maken: intermedialer kan bijna niet. Een leuke ontdekking verder is Thomas Mazzarella. Hij is in wezen een naïeve schilder, hij schildert een vereenvoudigde weergave van de werkelijke wereld. Alleen hanteert hij daarbij de esthetiek van de eerste videospelletjes en van de icoontjes op uw desktop (isometrisch perspectief!). Grappig om een oud medium als schilderkunst te gebruiken om een een nieuw medium als Virtuele Realiteit (VR) weer te geven. Zeker als je dan ook nog een verouderde vorm van VR in beeld brengt. Een overwinning van een eeuwenoud medium als schilderkunst op een nieuw medium dat zo snel evolueert dat het er na enkele jaren alweer hopeloos ouderwets uitziet. Op de tentoonstelling hangen ook twee prachtige werkjes van Raoul De Keyser. Misschien een verwijzing naar een vorige generatie aangezien de schilder eind vorig jaar overleed. Hij gebruikte fragmenten van beelden uit zijn directe omgeving en zette ze abstract in de verf. Geen enkel ander medium en zeker geen nieuw medium dat daaraan te pas kwam.