H.R.-B.A.-98
Dirk Braeckman is een zogenaamde "luie schilder". Hij gebruikt het medium fotografie om iets te maken dat in wezen een schilderij is.
Hij heeft aandacht voor patronen en textuur. Gebruikt de generieke thema's typisch voor de schilderkunst, het is te zeggen: naakt, interieur, landschap. Besteedt veel moeite aan de abstractie van het beeld: weglaten door cadrage, flits met kort bereik, scherpte/onscherpte bij ontwikkeling, onderbelicht afdrukken, herfotograferen van afdrukken, gecodeerde titels. Ook de formaten zijn die van de schilderkunst: voldoende groot om een fysieke impact te hebben op de toeschouwer. Veel hedendaagse fotografen zijn documentair bezig, zelfs als ze artistieke ambities koesteren. Braeckman is hun tegenpool. Hij fotografeert wat men in de cataloog non-plekken noemt (winkelcentra, luchthavens, hotels), de personages kijken niet in de lens. Hij drukt niet af "op het juiste moment". Er is geen moment: wat we zien heeft een tijdloos karakter. De momentopname vindt in feite plaats in de donkere kamer, door manipulatie van negatief, belichtingstijd, brandpuntafstand. Het resultaat is hoogstens een impressie van het oorspronkelijke beeld (alweer een schilderkunstige term). De sfeer die wordt opgeroepen is die van Hopper. Door de grijstinten moet ik ook aan houtskool denken (Rinus Van De Velde). Ook Matthias Weischer, die zo goed de tristesse van een interieur kan weergeven, komt in mij op. Naakten in interieurs doen mij verder aan Anne-Mie Van Kerckhoven denken, ook bij Braeckman hangt erotiek in de lucht. Museum M heeft in elk geval een mooie selectie uit zijn oeuvre gemaakt. Recent is Braeckman ook met digitale prints begonnen maar die vind ik een stuk minder overtuigend. Degene die in het museum te zien was vond ik niet zwart genoeg afgedrukt. Voor de rest niets dan lof. Misschien moet dringend de term kunstfotografie terug ingevoerd worden. 
D.P.-P.L.-01
Vladivostok-Model#7-07
F.E.L.S.Nr1
S.B.-G.E.-97
P.H.-N.N.-11
M.T.-W.A.-97
R.P.-L.E.-98